بهرنگ علوی

بهرنگ در یکم فروردین ماه ۱۳۵۹ در بیمارستان آزادی تهران به دنیا آمد. وی تک فرزند از یک خانواده سه نفره است. پدر او فرهنگی بازنشسته و از مدیران آموزش و پرورش و مادرش از مدیران شرکت مخابرات است. وی مجرد است و دارای مدرک فوق دیپلم نقشه‌کشی با کامپیوتر می‌باشد. همچنین فارغ‌التحصیل بازیگری از اولین دوره فارغ‌التحصیلان مؤسسه فرهنگی - هنری کارنامه است.

او از کودکی بسیار به بازیگری علاقه داشت و بازیگری را از تئاتر مدرسه آغاز کرد. در سنین نوجوانی با یک تئاتر مدرسه ای، بهترین بازیگر منطقه ۶ آموزش و پرورش و نیز استان تهران شد. پس از آن، در سال ۱۳۷۰ برای یک تئاتر «آدمک چوبی» به کارگردانی جهانگیر طاهری به صورت رسمی و حرفه‌ای انتخاب شد و بر روی صحنه تئاتر در سالن قشقایی مجموعه تئاترشهر رفت.

علوی اولین تجربه کار تصویری را با مجموعه برنامه‌های دوربین مخفی به کارگردانی امیرحسین قهرائی آغاز کرد. پس از چند سال وقفه به دلیل ادامه تحصیل، مجدداً فعالیت خود را با تئاتر از سر گرفت که در این بین، شاگرد اساتیدی همچون محمد رحمانیان، حمید امجد، مهتاب نصیرپور، پرویز پرستویی، آتیلا پسیانی، رؤیا تیموریان، پانته آ بهرام و حبیب رضایی بود. پس از آن، به انجمن سینمای فیلم کوتاه پیوست و تجربه چند فیلم کوتاه جشنواره ای داشت. به واسطه نقش آفرینی در فیلم‌های کوتاه، برای فیلم عیار ۱۴ به کارگردانی پرویز شهبازی انتخاب شد و با تک سکانسی که در فیلم داشت، به سینما معرفی شد. سپس، شروع اتفاق‌های حرفه‌ای برای او رقم خورد. برای فیلم دربند (پرویز شهبازی) کاندیدای نقش مکمل مرد از سی و یکمین دوره جشنواره فیلم فجر و برای بازی در تئاتر «زبان اصلی» (رسول کاهانی) برنده دیپلم افتخار بازیگری مرد از سی و چهارمین دوره جشنواره تئاتر فجر شد.

تصویر بهرنگ علوی در دیدار خداحافظی احمدرضا عابدزاده برابر بایرن مونیخ در قاب دوربین نادر داوودی

بهرنگ علوی علاوه بر حرفه بازیگری، به عکاسی، نویسندگی و طراحی مد مشغول است. وی همچنین سفیر حمایت از کودکان کار، زنان بدسرپرست و سرپرست خانوار و نیز برگزارکننده گالری‌ها و بازارچه‌های خیریه است. بهرنگ علوی در ورزش‌های شنا، اتومبیلرانی، یوگا و بیلیارد تبحر دارد. تیم مورد علاقه او باشگاه فوتبال یوونتوس ایتالیا و بازیکن مورد علاقه او در فوتبال احمدرضا عابدزاده است. بهرنگ در دیدار خداحافظی عابدزاده برابر بایرن مونیخ در روزهایی که کمتر شناخته شده بود، در ورزشگاه آزادی حضور داشت. او در حالی که تصویر عابدزاده را در اختیار داشت، در قاب دوربین نادر داوودی جا گرفت و با بازنشر این عکس بعد از یک دهه، تبدیل به سوژه جذابی شد.