کد خبر : 12372 / /
/

مهاجرت افراد یک کشور به کشوری دیگر به منظور سکنی گزیدن و متوطن شدن در آن کشور جدید، جزئی جدایی ناپذیر از تاریخ کشور کانادا میباشد. مهاجرت به کانادا نه تنها از جنبه رشد جمعیتی به نفع این کشور بوده، بلکه از لحاظ اقتصادی نیز موجب شکوفایی این کشور شده و همچنین طرز نگرش و ارزش های جامعه کانادایی را توسعه داده است. سیاست های مهاجرتی کانادا، علیرغم کمک به ایجاد یک جامعه چندفرهنگی، اغلب در گذشته از نظر اقتصادی منفعت طلبانه بوده و از نظر قومی یا نژادی تبعیض آمیز بوده است. همچنین مهاجرت اتباع کشورهای دیگر، در خلع ید مردم بومی از سرزمین های اجدادی دخیل بوده است.

مهاجرت به فرانسه جدید (قرن شانزدهم و قرن هجدهم)

در طول قرن هفدهم و غالبا در قرن هجدهم، دولت‌های استعماری اروپایی که بر امور کانادا نظارت داشتند، اسکان دهی به مهاجرین را جزو اولویت های خود نمی‌دانستند. دولت‌های فرانسه و بریتانیا در ابتدا حاضر نبودند تا مقادیر زیادی پول یا انرژی را صرف اسکان دهی مهاجران کنند. همچنین مهاجرت به کانادا در بین مردم فرانسه یا بریتانیا رایج نبود. سرمایه گذاران، پژوهشگران و مخصوصا تاجرانی که در جهت منافع دولت بریتانیا یا فرانسه گام برمیداشتند، از ورود مهاجران به این تجارت سودآور، هراس داشتند.

با این حال، نهایتا سیاست ها دستخوش تغییر شد و مقامات دولت های استعماری، محتاطانه و تدریجا، مهاجران را به سمت سکنی گزیدن در کانادا تشویق کردند. آنها بر این امید بودند که این ساکنین جدید، حق حاکمیت دولت های استعماری بر این سرزمین را به رسمیت بشناسند و از منابع طبیعی، در جهت منافع سرمایه گذاران اروپایی بهره برداری کنند. همچنین امید می‌رفت که مهاجران، موجب به مسیحیت گراییدن مردم بومی شوند. استقرار و اسکان مهاجران به تدریج رشد کرد اما این موضوع بدون مشکل هم نبود.  جمعیت فرانسه ی جدید در زمان تسخیر بریتانیا (۱۷۵۹ الی ۱۷۶۰) حدود ۶۵۰۰۰ نفر بود. در استان نوا اسکوشیا، جامعه ای اسکاتلندی متشکل از مهاجران آلمانی و سوئیسی شکل گرفت. در اواخر دهه  ۱۷۰۰ نیز، اکثریت جمعیت ایالت نیوفاندلند را مهاجران ایرلندی تشکیل داده بودند.

اگرچه پیروزی بریتانیا، مهاجرت به کانادا از فرانسه را با موانعی روبرو کرده بود، اما این موضوع نیز باعث نمیشد که خیل عظیمی از انگلیسی زبانان به کانادا مهاجرت کنند. بجز تعداد انگشت شماری از مدیران، پرسنل نظامی و بازرگانان بریتانیایی که خلأ همتایان فرانسوی در حال خروج خود را پر میکردند، به نظر می رسید که تعداد کمی از انگلیسی زبانان به مهاجرت به کانادا علاقه داشتند.  در واقع، این تردید در مهاجران وجود داشت که آیا مورد استقبال مدیران جدید دولت بریتانیا قرار خواهند گرفت یا خیر. ترس و تردید دوم هم این بود که هجوم مهاجران پروتستان انگلیسی زبان اداره کشور را در قلمرو فرانسوی زبانان کاتولیک، پیچیده میکند.

مهاجرت وفاداران امپراتوری متحد (قرن ۱۸ تا۱۹)

طولی نکشید که بسیاری از حاکمان جدید بریتانیایی کبک مجبور به پذیرش هزاران مهاجر انگلیسی زبان و عمدتاً پروتستان هایی شدند که به دلیل انقلاب آمریکا آواره شده بودند. این طیف از مهاجران که به عنوان وفاداران امپراتوری متحد شناخته می شوند، عمدتاً پناهندگان سیاسی بودند. بسیاری از آنها نه به دلخواه خود، بلکه به اجبار، به شمال مهاجرت کردند. بسیاری از آنها یا به این دلیل که نمی خواستند شهروند جمهوری جدید آمریکا شوند یا به دلیل ترس از مجازات برای حمایت عمومی خود از بریتانیا، مجبور به مهاجرت شدند. برای این وفاداران همانند بسیاری از مهاجران و پناهندان دیگر، مهاجرت به کانادا مانند انتخاب وطن دوم بود،  چراکه ماندن در خانه برایشان عواقب نامطلوبی داشت.

مقامات کانادایی با سازماندهی املاک و تهیه تدارکات لازم، از مهاجرت وفاداران امپراتوری متحد حمایت کرند. علیرغم سختی هایی که مهاجران متحمل شدند، با مداخله ماموران و مقامات دولتی، این وضعیت بغرنج روز به روز رو به بهبودی رفت.

بسیاری از وفاداران سیاه پوست نیز ایالات متحده را به مقصد آمریکای شمالی، بریتانیا ترک کردند. وفاداران سیاهپوست علیرغم اینکه در طول جنگ استقلال آمریکا در کنار بریتانیا بودند، با خصومت نژادپرستانه و نابرابری زایدالوصفی مواجه شدند. اما با وجود تمام سختی ها، مقاومت کردند و جوامع قدرتمندی را به‌ویژه در شهرهایی مانند شلبورن و بریچ‌تاون در استان نوا اسکوشیا تشکیا دادند.

سیستم امتیاز بندی مهاجرت به کانادا

تصور نکنید هر کسی که مایل به ورود به کانادا است می تواند براحتی این کار را انجام دهد. در حالی که محدودیت‌های نژادی یا ملی دیگر در امر مهاجرت دخیل نیست، اما کانادا هنوز هم معیارهای سخت‌گیرانه‌ای در قبال ورود به این کشور دارد. در اواخر دهه ۱۹۶۰، کانادا سیستم امتیاز بندی مهاجرت را برای تعیین استانداردهایی برای افرادی که متقاضی مهاجرت به کانادا هستند، معرفی کرد.

بر اساس این سیستم، به هر متقاضی از نظر سن، تحصیلات، توانایی صحبت به زبان انگلیسی یا فرانسوی و مهارت های شغلی متقاضی، امتیاز اعطا می شود. اگر متقاضی علاوه بر کسب امتیاز کافی از سلامت روحی و شخصیت مناسبی برخوردار باشد، به همراه همسر و فرزندان تحت تکفل خود پذیرش می‌شود. کسانی که امتیاز کافی را کسب نکنند از پذیرش محروم خواهند شد. اخیراً، کانادا رویه های خود را به گونه ای اصلاح کرده است که به پذیرش مهاجران مستقل، ماهر و خود اشتغال، اولویت قائل شود.

اکثریت مهاجرین، بعد از استقرار در کانادا، از تمامی حقوق یک شهروند کانادایی بجز حق رای برخوردار هستند. پس از گذشت مدت معینی از اقامت آنها در کانادا (که در حال حاضر این مدت معین اقامت، سه سال از پنج سال است)، فرد می تواند برای شهروندی کانادا اقدام کند. علاوه بر این، مهاجران میتوانند به عنوان حامی، برای پذیرش بستگان نزدیک خود نیز درخواست دهند. اما حامی باید تضمین کند که هر کسی که بنا به درخواست او وارد کانادا می شود، بار اقتصادی برای جامعه کانادا نخواهد بود. برای سالیان متمادی، افرادی که به این طریق به کانادا مهاجرت کرده اند، بیشترین تعداد مهاجرین را تشکیل میدهند.

مهاجرت در اواخر قرن بیستم

در دهه ۱۹۸۰، تعداد کسانی که وارد کانادا می شدند و از طریق پناهندگی درخواست اقامت می کردند افزایش یافت و همین امر روند رسیدگی به درخواست متقاضیان را تحت تاثیر قرار داده و کند کرده بود. از طرفی خود کانادایی ها نیز از متقاضیان پناهندگی استقبال نکردند. برخی از کانادایی ها بر این باور بودند که بسیاری از متقاضیان پناهندگی واقعاً پناهندگان قانونی نیستند، بلکه افرادی هستند که به دنبال راهی برای دور زدن مقررات سختگیرانه مهاجرتی کانادا هستند.

در اواخر دهه ۱۹۸۰، زمانی که دو کشتی حامل پناهجویان هندی در سواحل شرقی کانادا به گل نشستند، موضوع پناهندگی به طور چشمگیری در جامعه ی کانادا مطرح شد. در پی انتشار ترس و نگرانی مبالغه آمیز مبنی بر اینکه کانادا در شرف سیل پناهندگان خواهد بود، پارلمان و مقامات مهاجرتی شروع به تشدید مقررات و رویه های پناهندگی کردند. نتیجه این تشدید مقررات نیز، هدفمند سازی یا سخت‌تر شدن فرآیند پذیرش پناهندگان بوده است. مقامات کانادایی همچنین از نزدیک با سایر کشورها و شرکت های حمل و نقل همکاری کرده اند تا کار را برای افرادی که ممکن است فقط ادعای پناهندگی داشته باشند و واقعا پناهجو نباشند، دشوارتر کنند.

در اواخر دهه ۱۹۸۰و اوایل دهه ۱۹۹۰، حتی زمانی که کانادا به دنبال جلوگیری از ورود متقاضیان بالقوه پناهندگی بود، راه های جدیدی را برای سایر مهاجران از طریق خود اشتغالی یا سرمایه گذاری باز کرد. از زمان دولت محافظه‌کار برایان مولرونی، افرادی که سرمایه یا مهارت‌های لازم برای سرمایه‌گذاری و راه‌اندازی کسب‌وکار در داخل کانادا را داشتند، دعوت شدند تا برای مهاجرت به کانادا درخواست دهند. هدف دولت این بود که با ارائه راهکارهای ابتکاری به ایجاد اشتغال و توسعه ی ثروت کانادا کمک کند.

در نتیجه، تعداد مهاجران کارآفرین یا مهاجرین تجاری به طور چشمگیری افزایش یافت و ۶ درصد از کل مهاجران کانادا را به خود اختصاص داد. تعداد زیادی از مهاجران طبقه کارآفرین از هنگ کنگ آمده بودند، بسیاری به دنبال یک بندر امن برای خود، خانواده و دارایی های خود قبل از تسلط چین بر هنگ کنگ در سال ۱۹۹۷ بودند. طبیعی بود که بسیاری از این افراد نسبت به دعوت کانادا، تمایل بالایی داشتند و در نتیجه فرصت های ارائه شده برای سرمایه گذاری در این کشور، کانادا را به مقصد ایده آلی برای کار آفرینان هنگ کنگی و دیگر مهاجران چینی و سرمایه گذاران در حال فرار تبدیل کرده بود. بین سال های ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۳، مهاجران چینی ۱.۱ میلیارد دلار در اقتصاد کانادا سرمایه گذاری کردند. مهاجرت بالای هنگ کنگ و دیگر چینی ها به ویژه در مناطق شهری بزرگتر مانند ونکوور و تورنتو مشهود است. جامعه چینی این شهرها در حال حاضر بزرگترین گروه مهاجران را تشکیل می دهد. با این حال، اکثر این مهاجران طبقه کارآفرین هنگام ورود به کشور، تسلطی به زبان انگلیسی یا فرانسوی نداشتند و همین امر باعث شد تا دولت کانادا شرایط و قوانین سخت تری را برای مهارت زبانی کسانی که به کانادا می آیند وضع کند.

مهاجرت از آفریقا (عمدتا از آفریقای جنوبی، تانزانیا، اتیوپی، کنیا، غنا، اوگاندا و نیجریه) نیز در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ افزایش یافت. برخی از این تازه واردان متخصصانی با مدارک آکادمیک بودند که به دنبال شرایط کاری بهتر در کانادا میگشتند. با این حال، اکثریت قریب به اتفاق این مهاجران، پناهندگانی بودند که از جنگ، قحطی، و بی ثباتی سیاسی و اقتصادی کشورهای خود فرار می کردند.

با رکود اقتصادی دهه ۱۹۹۰، مهاجرت به کانادا دوباره به عنوان یک مبحث عمومی مطرح شد. با توجه به تأثیر مستمر مهاجرت بر جامعه کانادا نیز، این امر کاملاً طبیعی بود. در حالی که بسیاری از اقتصاددانان استدلال می کنند که کانادا، با نرخ نسبتا پایین زاد و ولد و جمعیت سالخورده خود، به تزریق جمعیت، انرژی، مهارت ها، سرمایه و قدرت خریدی که مهاجران به کانادا می آورند، نیاز دارد. با این حال، برخی همچنان در این مسئله تردید دارند.

با توجه به اینکه مهاجران غیر اروپایی اکثریت جمعیت مهاجران کانادا را تشکیل می دهند، برخی از کانادایی ها نسبت به تغییر شخصیت کانادا ابراز ناراحتی کرده اند. با این حال، بسیاری از این تعصبات کانادایی‌ها منشأ قومی و نژادی داشته و به جوامع اقلیت آسیب می‌رسانند.

با این حال مبحث مهاجرت جزو قوانین مدنی کانادا است و مطمئناً طرز برخورد ملت کانادا با مهاجران، بر خلاف فرانسه و آلمان عاری از خشونت است.

مهاجرت به کانادا بعد ازحادثه ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱

به دنبال پیامد مستقیم حوادث ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ و تهدیدهای تروریستی و مسائل امنیتی ناشی از آن، کانادا سیاست های مهاجرتی خود را تشدید کرده است. در سال ۲۰۰۲، قانون حفاظت از مهاجرت و پناهندگان (IRPA)  تصویب شد. قانون جدید جایگزین قانون مهاجرت سال ۱۹۷۶ شد. این امر به ویژه مهاجرت به کانادا را برای پناهندگان دشوارتر کرد. با این حال، این قانون همچنین ورود افراد دارای روابط همجنس‌گرایانه را به کانادا آسان‌تر میکند.

کانادا همچنین موضع تندتری در قبال مهاجرت پناهندگان اتخاذ کرد، این امر در نحوه رفتار این کشور با پناهجویان تامیل در سال های ۲۰۰۹ الی ۲۰۱۰ به وضوح قابل مشاهده است. بسیاری از آنها که به عنوان پناهندگان "کاذب" دیده می شدند، با وجود اینکه پناهندگان قانونی بودند، زندانی شدند.

این نگرش ها کاملاً در تضاد با واکنش کانادا به بحران پناهجویان سوری بود. بین سال های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۷، کانادا به سرعت ۵۴۰۰۰ پناهجوی سوری را اسکان داد. در حالی که این تعداد بیشتر از ایالات متحده بود.

مهاجرت امروزی به کانادا

کانادا سالانه پذیرای تعداد قابل توجهی از مهاجران است. از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۴، هر سال به طور متوسط ​​حدود ۲۴۹۵۰۰ نفر مهاجر در کانادا ساکن شده اند. در سال ۲۰۱۵، بیش از ۲۷۱۸۰۰ مهاجر پذیرفته شدند در حالی که این تعداد در سال ۲۰۱۶ به بیش از ۲۹۶۳۰۰ نفر افزایش یافت.

از آنجا که در سالهای اخیر کانادا بعد از آمریکا و چین به سومین مقصد دانشجویان بین‌المللی جهان تبدیل شده است تعداد دانشجویانی که برای ورود به خاک کانادا درخواست ویزای تحصیلی کانادا دارند نیز با رشد روزافزونی مواجه شده است به شکلی که از در دهه گذشته میلادی (2010-2020)  تعداد دانشجویان بین المللی که برای تحصیل در کانادا وارد این کشور شده‌اند دوبرابر شده است. هرچند در سال اخیر به علت شیوع بیماری کرونا ریزش تقریبی 100 هزار نفری را شاهد بوده ایم اما همچنان بیش از 500 هزار دانشجوی بین المللی مقیم کانادا هستند. بسیاری از کاشناسان علت استقبال دانشجویان از تحصیل در این کشور را سطح بالای آموزش، هزینه‌های تحصیلی بسیار کمتر نسبت به دیگر کشورهای انگلیسی زبان و از همه مهمتر امکان اقامت پس از فارغ التحصیلی میدانند طبق گزارش مرکز آمار دانشجویی کانادا 60 درصد از دانشجویان بین المللی در کانادا تمایلی به بازگشت به کشور خود ندارند.

طبق سرشماری سال ۲۰۱۶، تقریباً ۷.۵۴میلیون کانادایی در خارج از این کشور متولد شده اند. این بدان معناست که ۲۱.۹ درصد از کل جمعیت کانادا را مهاجران تشکیل می دهند. در سال ۲۰۱۱، کانادا بالاترین نسبت ساکنان خارج از کشور را در بین ۸ کشور صنعتی بزرگ جهان داشت، که در این امر از آلمان و ایالات متحده پیشی گرفت و در سال ۲۰۱۰ و ۲۰۱۱ به ترتیب ۱۳ درصد و ۱۲.۹ درصد افزایش در این زمینه ثبت شده است.

بین سال های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۶، کانادا پذیرای بیش از ۱.۲۱ میلیون مهاجر بوده است. مهاجران دائمی از آسیا و خاورمیانه با بیش از ۷۴۸۷۰۰ نفر مهاجر به کانادا یا با  ۶۱.۸ درصد از کل ویزاهای صادر شده کانادا، همچنان بیشترین سهم مهاجرت به کانادا را دارند. آفریقا با ۱۶۲۸۰۰ مهاجر دومین جایگاه را دارد و ۱۳.۴ درصد از کل مهاجران را در بر میگیرد. مهاجران قاره آمریکا با بیش از ۱۵۲۵۰۰ نفر مهاجر یا ۱۲.۶ درصد، سومین گروه بزرگ مهاجران بودند. کمی کمتر از ۸۰۰۰ نفر (۰.۷ درصد از کل مهاجران)، از اقیانوسیه (شامل اندونزی و فیلیپین و زلاندنو و استرالیا) هستند.

آمار نشان می‌دهد که بیشترین تعداد مهاجران از سه کشور فیلیپین، هند و چین هستند. حدود  ۱۸۸۸۰۰ نفر (۱۵.۶درصد) از این مهاجران اهل فیلیپین، ۱۴۷،۲۰۰ نفر (۱۲.۱درصد) هندی و ۱۲۹،۰۰۰ نفر( ۱۰.۶درصد) چینی میباشند. مابقی عمده مهاجران از ایران، پاکستان، آمریکا، سوریه، بریتانیا، فرانسه و کره جنوبی میباشند.

اکثریت قریب به اتفاق مهاجران تازه وارد (۸۸.۴ درصد)، در چهار استان: انتاریو، بریتیش کلمبیا، کبک و آلبرتا ساکن می شوند. اکثر آنها همچنین در مراکز شهری اصلی این استان ها مانند تورنتو، مونترال و ونکوور زندگی می کنند. این سه شهر به تنهایی ۶۱.۴ درصد از کل مهاجران را در خود جای میدهند.

کانادای مدرن برمبنای مهاجرت و کمک های بسیاری از گروه های مهاجر، از جمله اولین مهاجران فرانسوی، مهاجرت تازه واردان از بریتانیا، اروپای مرکزی، دریای کارائیب و آفریقا تا مهاجران آسیا و خاورمیانه، بنا شده است. در حالی که رگه هایی از نژادپرستی و تبعیض همچنان در این کشور وجود دارد، اما جامعه کانادا به طور کلی مهاجر پذیر است. علاوه بر این، کمک بسیاری از مهاجران به جامعه ی کانادا و تمایل آنها برای ایجاد جامعه ای بهتر در خاک کانادا، قابل انکار نیست.

 

ارسال نظر

خبرگزاری نظراتی را که حاوی توهین است منتشر نمی کند. لطفا از نوشتن نظرات خود به لاتین (فینگیلیش ) خودداری نمایید توصیه می شود به جای ارسال نظرات مشابه با نظرات منتشر شده، از مثبت و منفی استفاده کنید.