علل اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD)

دانشمندان هنوز علل اختلال بیش فعالی و نقص توجه را شناسایی نکرده­اند. در حالیکه شواهد فزاینده­ای وجود دارد که نشان می­دهد ژنتیک به اختلال بیش فعالی و نقص توجه کمک می­کند و چندین ژن با این اختلال مرتبط هستند، هیچ ژن یا ترکیب ژن خاصی به عنوان علت این اختلال شناسایی نشده است.

با اینحال، توجه به این نکته مهم است که بستگان افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه نیز اغلب تحت تأثیر قرار می­گیرند.

شواهدی از تفاوتهای آناتومیکی در مغز کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه در مقایسه با سایر کودکان بدون این بیماری وجود دارد. به عنوان مثال، کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه حجم ماده خاکستری و سفید مغز را کاهش می­دهند و در حین انجام وظایف خاص، نواحی مختلف مغز را فعال می­کنند.

مطالعات بیشتر نشان داده که لوبهای پیشانی، هسته دمی و ورمیس مخچه مغز در اختلال بیش فعالی و نقص توجه تحت تاثیر قرار می­گیرند.

چندین عامل غیر ژنتیکی نیز با این اختلال مرتبط هستند، مانند وزن کم هنگام تولد، زایمان زودرس، قرار گیری در معرض سموم (الکل، سیگار، سرب و غیره) در دوران بارداری و استرس شدید در دوران بارداری.

درمان اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD)

درمان اختلال بیش فعالی و نقص توجه معمولاً شامل ترکیبی از درمانها و مداخله دارویی است. در سنین پیش دبستانی و کودکان کوچکتر، اولین روش درمانی توصیه شده شامل راهبردهای رفتاری در قالب آموزش مدیریت والدین و مداخله در مدرسه است. درمان تعامل والد- کودک (PCIT) یک روش درمانی مبتنی بر شواهد برای کمک به کودکان خردسال مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه و اختلال نافرمانی مقابله­ای است.

بر اساس دستورالعملهای فعلی، محرکهای روانی (آمفتامین­ها و متیل فنیدات) اولین روشهای درمانی دارویی برای مدیریت اختلال بیش فعالی و نقص توجه هستند. در بیماران پیش‌دبستانی مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه، آمفتامین‌ها تنها داروی مورد تایید FDA هستند، اگرچه دستورالعمل‌ها نشان می‌دهند که اگر مداخلات رفتاری کافی نباشد، متیل فنیدات به جای آمفتامین‌ها ممکن است مفید واقع شود.

بسیاری از کودکان و خانواده­ها بسته به اثربخشی درمان و تحمل دارو، می­توانند گزینه­های دارویی مختلف را به طور متناوب تغییر دهند. هدف از درمان بهبود علائم برای بازگرداندن عملکرد در خانه و مدرسه است.

اختلال بیش فعالی و نقص توجه در کودکان سن مدرسه

معلمان و کارکنان مدرسه می­توانند به والدین و پزشکان در ارائه اطلاعاتی برای کمک به ارزیابی رفتار و مشکلات یادگیری و آموزش رفتاری کمک کنند. با اینحال، کارکنان مدرسه نمی­توانند اختلال بیش فعالی و نقص توجه را تشخیص دهند، در مورد درمان تصمیم بگیرند یا از دانش آموز بخواهند برای حضور در مدرسه دارو مصرف کند. فقط والدین و سرپرستان می­توانند این تصمیمات را با پزشک مراقبتهای بهداشتی کودک بگیرند.

اختلال بیش فعالی و نقص توجه در کودکان یادگیری آنها را مختل می­کند ممکن است واجد شرایط آموزش ویژه تحت قانون آموزش افراد دارای معلولیت یا طرح بخش 504 (برای کودکانی که به آموزش ویژه نیاز ندارند) تحت قانون توانبخشی 1973 باشند.

کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه می­توانند از آموزش مهارتهای مطالعه، تغییرات در چیدمان کلاس درس، تکنیکهای تدریس جایگزین و برنامه درسی اصلاح شده بهره­مند شوند.

اختلال بیش فعالی و نقص توجه در بزرگسالان

بسیاری از کودکانی که مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه تشخیص داده می­شوند، در ادامه زندگی خود علائم این بیماری را نشان داده به گونه­ای که نیاز به درمان مداوم داشته باشند. با اینحال، گاهی اوقات تشخیص اختلال بیش فعالی و نقص توجه در دوران کودکی نادیده گرفته می­شود. بسیاری از بزرگسالان مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه متوجه نمی­شوند که به این اختلال مبتلا هستند.

یک ارزیابی جامع معمولاً شامل بررسی علائم گذشته و فعلی، معاینه پزشکی و سوابق پزشکی و استفاده از مقیاس‌ها یا چک لیست‌های رتبه‌بندی بزرگسالان است. بزرگسالان مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه با دارو، روان درمانی یا ترکیبی از روشهای درمانی، درمان می­شوند.

راهبردهای مدیریت رفتار، مانند راه‌هایی برای به حداقل رساندن حواس‌پرتی‌ها و افزایش ساختار و سازماندهی، و حمایت اعضای نزدیک خانواده نیز می‌تواند مفید باشد.

اختلال بیش فعالی و نقص توجه یک معلولیت محافظت شده بر اساس قانون توانبخشی 1973 و قانون آمریکاییهای دارای معلولیت (ADA) است. این بدان معنی است که مؤسساتی که بودجه فدرال دریافت می­کنند نمی­توانند علیه افراد دارای معلولیت تبعیض قائل شوند. افرادی که علائم اختلال بیش فعالی و نقص توجه آنها باعث ایجاد اختلال در محیط کار می­شود، ممکن است واجد شرایط شرایط کاری منطقی، تحت ADA باشند.

منبع: https://zehn.clinic/