سرنوشت شوم نگین صنعت لاستیک سازی در خاورمیانه
برخی مسئولان در راستای احیای دوباره کیان‌تایر، اقداماتی را در نظر گرفتند و صحبت‌هایی در‌این‌باره شد؛ اما گشوده‌نشدن درهای این کارخانه به این معناست که از وعده‌های آنها نتیجه‌ای به ثمر نرسیده است.
برخی مسئولان در راستای احیای دوباره کیان‌تایر، اقداماتی را در نظر گرفتند و صحبت‌هایی در‌این‌باره شد؛ اما گشوده‌نشدن درهای این کارخانه به این معناست که از وعده‌های آنها نتیجه‌ای به ثمر نرسیده است.
به گزارش اقتصادنیوز روزنامه شرق نوشت:
در سال‌های اخیر صدای برندکُشی در ایران بیش از قبل به گوش می‌رسد. مشکلات اقتصادی و قیمت‌گذاری دستوری از‌جمله مسائلی هستند که پا روی گلوی صنایع باسابقه و تاریخ‌ساز ایران گذاشته‌اند و در نهایت مسبب مرگ این برندها می‌شوند.
کیان‌تایر که روزی نگین صعنت لاستیک‌سازی در خاورمیانه محسوب می‌شد، به سرنوشت شوم کارخانه‌های از‌کارافتاده دیگر از‌جمله هفت‌تپه، هپکو، داروگر و ده‌ها کارخانه بزرگ و قدیمی دیگر در کشور دچار شده است. اما این کارخانه چطور به این مرحله رسید؟
خرداد سال 1337 خورشیدی بود که اولین کارخانه تایرسازی در ایران با سرمایه‌گذاری مشترک ایران و شرکت بی.اف.گودریچ آمریکا تأسیس و در اسفند 1339 بهره‌برداری از آن آغاز شد. بنیامین گودریچ، کارآفرینی است که در سال 1880 میلادی (1259 شمسی)، شرکت لاستیک‌سازی بی.اف.گودریچ را در آمریکا بنیان نهاد. این شرکت در ساخت تایرهای تیوبلس و بادی به وسیله کائوچوهای مصنوعی و نخ‌های نایلونی ابتکار عمل خوبی را از خود نشان داد.
این کارخانه با هدف تبدیل به مهم‌ترین و نخستین قطب کارخانه تایرسازی در خاورمیانه با شعار تبلیغاتی «لاستیکی که معجزه می‌کند» پا به عرصه صنعت ایران گذاشت. این شرکت در سال 1354 با واگذاری سهام، خصوصی شد و در دی‌ماه سال 1355 کارخانه بی.اف.گودریچ در ایران به کیان‌تایر تغییر نام داد. لاستیک‌های کیان‌تایر از محبوبیت بالایی در بسیاری از کشورها برخوردار بود که از‌جمله دلایل آن می‌توان به این مورد اشاره کرد که در زمینه ساخت و طراحی به گونه‌ای بود که کمترین آسیب به محیط زیست وارد می‌شد. بعد از انقلاب اسلامی، سال 1358 این شرکت زیر نظر کارشناسان و مدیران ایرانی به فعالیت خود ادامه داد و به طور کامل تحت پوشش سازمان صنایع ملی ایران درآمد.
از شکوه تا فرارسیدن زمستان
کیان‌تایر در سال ۱۳۷۱، ساخت دستگاه‌های تایرسازی را آغاز کرد. در سال ۱۳۷۴ ظرفیت اسمی خطوط تولید آن با احتساب محصولات روکش به حدود ۳۰ هزار تن در سال رسید. سال 1375 بود که بخشی از سهام کارخانه به صورت خصوصی درآمد و نام آن به لاستیک البرز تغییر یافت. دوران اوج و شکوه این شرکت همچنان ادامه داشت
حالا کیان‌تایر که روزی نگین صعنت لاستیک‌سازی در خاورمیانه محسوب می‌شد، به سرنوشت شوم کارخانه‌های از‌کارافتاده دیگر از‌جمله هفت‌تپه، هپکو، چیت ری، داروگر و ده‌ها کارخانه بزرگ و قدیمی دیگر در کشور دچار شده است. کیان‌تایر بعد از سال‌ها فعالیت، مدت‌هاست که در سراشیبی سقوط افتاده است و هزار‌و 200 کارگر آن در بلاتکلیفی به سر می‌برند. فروردین امسال برخی خبرگزاری‌ها با انتشار گزارش‌هایی از بسته‌شدن درهای این کارخانه خبر دادند. کیان‌تایر ماه‌هاست که درگیر مشکل تعیین تکلیف مالکیت است. تاکنون مزایده‌هایی برای پیدا‌شدن سرمایه‌گذار از سوی قوه قضائیه برگزار شده، اما به علت قیمت بالای آن هیچ‌کس راغب به شرکت در این مزایده‌ها نشد.
معیشت 5 هزار خانوار در خطر است
واگذاری نامناسب این کارخانه به بخش خصوصی در دهه 70، از همان ابتدا مشکلات جدی و بزرگی با خود به همراه آورد و خطوط تولید را به خوابی عمیق فروبرد. اکنون بعد از آن تاریخچه درخشان، کارخانه‌ای روی دست دولت مانده است که از عهده تأمین حقوق ماهانه هزار‌و 200 نفر کارگر خود برنمی‌آید و معیشت نزدیک به پنج هزار خانوار مشغول در این کارخانه در معرض خطر جدی قرار دارد. برخی مسئولان در راستای احیای دوباره کیان‌تایر، اقداماتی را در نظر گرفتند و صحبت‌هایی در‌این‌باره شد؛ اما گشوده‌نشدن درهای این کارخانه به این معناست که از وعده‌های آنها نتیجه‌ای به ثمر نرسیده است. در ماه‌های اخیر کارکنان این مجموعه تجمعاتی را در راستای تعیین تکلیف وضعیت کنونی کارخانه داشته‌اند، ولی همچنان مطالبات آنها بی‌پاسخ مانده است.